در آوردن یا درنیاوردن دندان در ارتودنسی

یکی از نگرانی های بیماران کشیدن یا نکشیدن دندان در درمان های ارتودنسی می باشد . باید دانست که روش درمانی هر فرد با فرد دیگر متفاوت است بنابراین اگر در یک بیمار برای ارتودنسی دندانی خارج نشده است دلیل براین نیست که در بیمار دیگر دندان خارج نشود. درآوردن دندانها براساس سن بیمار ، نوع ناهنجاری ، شدت ناهنجاری ، میزان شلوغی دندانها ، غیبت یک یا چند دندان ، وجود یا عدم وجود فاصله بین دندانها ، ارزیابی نیمرخ بیمار ، بیرون زدگی یا عدم بیرون زدگی دندانها در هر فک ، ارزیابی صورت پدر و مادر از نظر ژنتیکی ، تصاویر رادیولوژی بیمار و غیره ارزیابی می شود . پیشرفت های سریع و گسترده در ساخت مواد ، به کارگیری آلیاژهای حافظه دار (Memory alloy) ، استفاده از پیچ های داخل استخوانی(Mini screw) ، (Mini implant) تمایل به درآوردن دندانها را کم نموده است . همه پیشرفت های ذکر شده ممکن است در برخی از بیماران قابل استفاده نباشد . به طور بسیار ساده می توان گفت هنگامی که دندانهای بیماری بسیار شلوغ باشد و یا دندانهای قدامی فک بالا و پایین تمایل و شیب بسیاری به سمت جلو داشته باشند ، نیاز به درآوردن دندان وجود دارد. در صورتی که بین دندانها فاصله باشد و یا دندانهای قدامی فک بالا و پایین به سمت جلو شیب نداشته باشند ، نباید هیچ دندانی در آورده شود . ولی می بایست در خصوص کشیدن یا نکشیدن دندانها سایر فاکتورهای ذکر شده نیز ارزیابی شوند . در صورتی که در درمان ارتودنسی دندانی کشیده شود فضای دندان کشیده شده یا رفع شلوغی دندانها می شود و یا صرف به عقب آوردن دندانهای قدامی که شیب به جلو دارند، می گردد و پس از درمان هیچ گونه فضایی بین دندانها باقی نخواهد ماند . اگر بیماری در رابطه با کشیدن دندان نگرانی خاصی داشته باشد ، می بایست با متخصص ارتودنسی نگرانی خود را مطرح نماید و متخصص ارتودنسی این اطمینان را به بیمار بدهد که بعد از درمان ارتودنسی هیچگونه فضایی بین دندانها باقی نمی ماند و فضای دندان کشیده شده جهت رفع شلوغی و بیرون زدگی دندانها مصرف می شود .